МИНГИ ТАУ

Сен тау тюйюлсе, халкъны буруннгулу
Умутуса, къалмадынг отда кюйюп.
Таулу намаз этди, санга бурулуп,
Эшигин санга буруп салды юйюн.

Терезесин санга буруп ишледи,
Кече-кюн да акълыгъынгы кёрюрча.
Ол къайдан да ашыгъып артха келди,
Ёлгенде да, сени кёре, ёлюрча.

Сен тау тюйюлсе, халкъны намысыса,
Акълыгъынг, бийиклигинг да аныча,
Барыбыз да кетербиз, сен къалырса,
Тенгиз, поэзия, кёк къалгъаныча.

Сени тёппенге кюн къакъгъанын кёрюп,
Жарлы жарлылыгъын унута келди,
Ингирде къызгъыл къаргъа кёз жиберип,
Батыр да, тынчыракъ ёлгенча, ёлдю.

Мухажирликде биз кёрген тюшсе сен,
Халкъны байрамына ушагъан – бийик.
Танг атханда, жугъутур, сени кёрсе,
Къууана болур, мен къууаннган кибик.

Мен жюз жыл мындан алгъын жашасам да,
Сени къоюп, Меккагъа бармаз эдим,
Мен, файгъамбарча, муслийман болсам да,
Сенден башха затха табынмаз эдим,

Минг Кааба болса да, сени къоюп,
Сенден сейир бар деп табынмаз эдим,
Башха жерде къалсам да, ажал жоюп,
Къабырда да тынчлыкъ табалмаз эдим.

Таулу, биченин чалгъанда да, терин
Сюрте, бек сюйгенди санга къараргъа,
Кюн иссиде сюргенинде да жерин,
Къууаннганды юсюнгдеги къарлагъа.

Сен тау тюйюлсе, сейирлигибизсе,
Битеу сабийлени къууанчынлай – акъ,
Тау тюйюлсе, ёлюмсюзлюгюбюзсе,
Сени ёмюрюнг, жашау кибик, узакъ.

Бу дунияны сенсиз тургъан заманы
Болгъанмыды? О, къалай жарлы эди
Жер ол заманда! Сенсиз кёрсем аны,
Мен кесим да жарлыракъ болур эдим!

Сени этегингде къан тёкгенле да,
Къанлары тёгюлгенле да кетдиле,
Азап бергенле, азап чекгенле да,
Къууанч, жарсыу кёргенле да кетдиле.

Сен а къууанч, байрам кибик, агъара,
Жауун да, элия да башынг бла
Бирча ёте, танг аласы къызара,
Ёмюрлеге тёзюмлю шагъат бола.

Сен, акъыл кибик, сейирсе , тазаса,
Узакълада кёрген тюшлерим кибик,
Ёмюрлеге хорлатмазгъа базаса,
Сау дунияны умутларыча – бийик.

Мен ёлюрме. Сен башхалагъа агъар,
Мен сенден айырылмам бир заманда:
Жюз жылдан сора жашарыкъ да мында
Санга мени кёзлерим бла къарар.

1962